آئین مستان

ای جگر تفتیده من در بلا افتاده ای

گوهر جان منی ، از من جدا افتاده ای

در صدای شیحه و آشوب سم استران

یا صدایت گم شده یا بی صدا افتاده ای

بسکه از هر سمت و سو برخاسته گرد و غبار

من نمی بینم تو را، خود گو کجا افتاده ای

خنده ی دشمن به من می گوید ای مه پاره ام

زیر ابر تیغ و تیر کین ز پا افتاده ای

اجتماع نیزه داران، بین میدان حاکی است

چاک چاک ای گل ز ضرب نیزه ها افتاده ای

عمه ات در سینه تا احساس درد و سوز کرد

شد یقینم زیر پای اسب ها افتاده ای

یادگار مجتبی جای تو در چشم من است

روی خاک تیره صحرا چرا افتاده ای

کوفیا به هم میگن داره بوی حسن میاد

این پسر مدینه است، زخمی داغ سینه است

نگاه کنید تو خـیمـه منتظرش سکینه است

غیرت حسن میون رگاش داره میجوشه

اومده میدون تا که مجتبـایی بخـروشـه

صد تا مجتبی میجنگه حالا گوشه به گوشه

وای به ای ذنب قتلت

من گل یاسمنم میخـوان که پرپرم کنن

سم مـرکـبا میخوان گلاب قمصرم کنن

هر کسی کینه داره نیزه برام میاره

بارون سنگه داره رو پیـکرم میباره

ای عـمـو بــیـا دم آخـری یـاد بابا کن

یک نگاه به این قدو قامت مثل رعـنـا کن

زیر سنگ و چوب عمو پیکرم رو تو پیدا کن

وای به ای ذنب قتلت

ای عمو جان یادته با وعده هات بی تابم کردی

اما امروز پیش عمه از خجالت آبم کردی

نگو نرو که بعد اکبرت نمیتونم ببینم اصغرت

سرشو روی نیزه میزنن، به روی خاک میفته پیکرش

عمه و اسارت و نمیتونم ببینم

خیمه ها و غارت رو نمیتونم ببینم

آتیش و سه سالتو نمیتونم ببینم

سیلی و جسارت و نمیتونم ببینم

بعد بابام ای عمو جان، عشق و دین و دنیام بودی

من یتیمی رو ندیدم، بس که مثل بابام بودی

گفتی برن تموم لشگرو، حالا داری به من میگی نرو

تورو خدا بزار برم عمو، بگیرم انتقام اکبر رو

خون سرخ اکبر رو نمیتونم ببینم

گریه های عمه رو نمیتونم ببینم

لحظه های آخر رو نمیتونم ببینم

روی نیزه ها سر رو نمیتونم ببینم

عمه و اسارت و نمیتونم ببینم

خیمه ها و غارت رو نمیتونم ببینم

آتیش و سه سالتو نمیتونم ببینم

معجر و جسارت و نمیتونم ببینم

ای غریب داغ دیده تو هنوز هم لشگر داری

جای بابا من می جنگم تا بدونن یاور داری

چی میشه باز منو بغل کنی، به خواهش بابام عمل کنی

بدون تو چه تلخ زندگی، کام منو پر از عسل کنی

دشت بی کبوتر نمی تونم ببینم

لاله های پرپر نمی تونم ببینم

جنگ بین خیمه رو نمی تونم ببینم

روی نیزه اصغرو نمی تونم ببینم

تو خواستی کمی ز کار عشق سر در آوری

و از نهال قامت خودت ثمر در آوری

امانتی به مادر تو داده بود مجتبی

سپرده است نامه را دم سفر در آوری

همین که از عموی خود گرفتی اذن رزم را

نمانده بود اندکی ز شوق پر در آوری

سر نترس داری و پدر بزرگ تو علیست

عجیب نیست از تنت زره اگر در آوری

نداشت قلعه کربلا وگرنه که برای تو

نداشت کار تا زچارچوب در، درآوری

رجز بخوان و خاندان خویش را به رخ بکش

که کفر این سپاه کفر بیشتر درآوری

به چرخ تیغ خود به روی خاک دشت سر بریز

بزن که از حرامزاده ها پدر درآوری

نشد حریف تو کسی و میکنند دوره ات

خدا کند که جان سالم از خطر درآوری

ز اسب سرنگون شدی به شوق شیشه ی عسل

چگونه از میان خاک ها شِکَر درآوری

هنوز زنده بودی و به پیکر تو تاختند

تو لخته لخته از دهان خود گوهر درآوری

سَبک نمی شود مصیبت تو با دو قطره اشک

تو گریه ی حسین نه، از او جگر درآوری

از بس که شکستند تو را برگ و بری نیست

خون تو به جا مانده ولی بال و پری نیست

هر چند برایت پدری کرده ام اما

صد شکر کنار بدن تو پدری نیست

نیمی ز غم اکبر و نیمی ز غم تو

یک گوشه ی بی داغ به روی جگری نیست

این گونه که بر ریشه ی تو خورده گمانم

بی فیض عظیم از بدن تو تبری نیست

گفتم که تو را جمع کنم از دل این دشت

عِطر تو می آید ولی از تو اثری نیست

باید خبرت را ز سم اسب بگیرم

جای دگر انگار ز جسمت خبری نیست

گفتم که سرت را سر زانو بگذارم

افسوس که دیر آمدم اینجا و سری نیست